Gebruik van de 30%-regeling voor ingekomen werknemers

Onder bepaalde voorwaarden kunnen werknemers gebruikmaken van de 30%-regeling. Om hiervoor in aanmerking te komen, moeten enkele specifieke richtlijnen worden gevolgd. Ten eerste moet de werknemer als ingekomen werknemer met een specifieke deskundigheid worden beschouwd. Daarnaast moet de werknemer een 30%-beschikking hebben en moet de 30%-regeling schriftelijk worden overeengekomen met de werknemer, bijvoorbeeld via een addendum bij de arbeidsovereenkomst.

Vaststellen van ingekomen werknemers

Het bepalen of een werknemer als ingekomen werknemer kan worden aangemerkt, is niet altijd eenvoudig. Dit criterium leidt vaak tot discussies met de Belastingdienst bij het aanvragen van de 30%-regeling.

De Hoge Raad heeft eerder al criteria vastgesteld voor het bepalen van een aanwerving uit het buitenland. Een dergelijke aanwerving vindt plaats wanneer een werknemer een arbeidsovereenkomst aangaat met een inhoudingsplichtige op een moment dat de werknemer zijn woonplaats buiten Nederland heeft en niet - behalve in situaties zoals opleiding of stage - in Nederland werkzaam is.

Duurzame band met Nederland

Hoewel de feitelijke woonplaats van een persoon van belang is, gaat het er vooral om of er een duurzame band van persoonlijke aard bestaat tussen de werknemer en Nederland bij het wonen in Nederland. Louter verblijven in Nederland is onvoldoende om te kunnen stellen dat iemand in Nederland woont. Het antwoord op deze vraag kan alleen worden gegeven op basis van het geheel van feiten en omstandigheden.

Uitspraak van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden

In een recente uitspraak van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden op 25 april 2023 was er een geschil met betrekking tot dit punt. In deze zaak verbleef een persoon van 5 januari 2017 tot 31 augustus 2018 in Nederland, met uitzondering van enkele korte reizen naar Frankrijk, Portugal en België. De betrokkene heeft in Nederland gestudeerd en is na het afstuderen in maart 2018 in Nederland gebleven. Er was een woongelegenheid in Nederland beschikbaar, en de partner verbleef sinds 26 maart 2017 ook in Nederland. Er werd inkomstenbelasting aangegeven als binnenlands belastingplichtige in plaats van buitenlands belastingplichtige. Er waren geen aanwijzingen dat de betrokkene mogelijk zou terugkeren naar het land van herkomst (India), en na het afstuderen is er slechts één keer gesolliciteerd in India (bij de ex-werkgever). Op basis van deze omstandigheden oordeelde het hof dat de belanghebbende in Nederland woonde.

De tegenargumenten van belanghebbende wogen volgens het hof minder zwaar. Belanghebbende wees onder andere op het hebben van de Indiase nationaliteit en het feit dat ze in India getrouwd waren. Ook bezit belanghebbende een woning in India samen met de moeder. Diverse kosten, waaronder die gerelateerd aan de woning, werden betaald in India. Er lopen verzekeringen en pensioenen in India, belanghebbende heeft een Indiaas rijbewijs en een sportschoolabonnement in India. Bovendien werd er inkomstenbelasting aangegeven in India. Deze argumenten leidden echter niet tot een ander oordeel van het hof, zelfs als India zou beweren dat de betrokkene ook daar woont.

Geen gelijkheidsbeginsel van toepassing

Het beroep op het gelijkheidsbeginsel door belanghebbende bood geen soelaas. Het wijzen op het feit dat andere medestudenten wel de 30%-regeling konden toepassen, was onvoldoende. Het bepalen van iemands woonplaats vereist immers het in overweging nemen van meerdere omstandigheden. Belanghebbende heeft niet voldoende gemotiveerd dat er sprake is van vergelijkbare gevallen.

Als werkgever is het raadzaam om je goed te laten informeren als je twijfels hebt over of je werknemer uit het buitenland is aangeworven. Het is in ieder geval aan te raden dat werknemers zoveel mogelijk bewijsstukken verzamelen en bewaren, zodat indien nodig kan worden aangetoond dat de werknemer buiten Nederland woonachtig was.